Του Θανάση Γεωργιάδη
Ἀπό τή συλλογή "Τά στάσιμα", ἐκδόσεις "Σύγχρονοι Ὀρίζοντες", 2007
Συναριθμημένος τώρα ἕνας απ' τον λαό μου
βυθίζομαι ὁλοένα στό χῶμα τῆς πατρίδας.
Στοιβάζονται γύρω μου συνεχῶς κρυμμένα και φανερά
ὅπλα πού δέν ξέρω τ' ὄνομα τους,
πέρα κατά το ἄσπρο διάστημα κόλλησε ἡ ανατολή
ἀραχνιασμένη.
Ὁ ἴσκιος μου μπαίνει και βγαίνει στον ἥλιο
ἀγνοώντας τήν καμπυλότητα τοῦ χρόνου.
Κοντά μου στά τσαλιά σούρνονται οἱ ἀπρόσωποι
ἐχθροί ἀπό τό ἴδιο γένος
καί πέφτει ἐπάνω μου διαρκῶς, δέν καίει, δροσερό, πέφτει
ἐπί αἰῶνες
φῶς ἰλαρό τῆς ἁγίας δόξας τοῦ λαοῦ μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου